Zapraszamy Państwa na wędrówkę w Dolinę Pałaców i Ogrodów, do „niebiańskiej okolicy”, gdzie są „potężne góry na południu i spokojna sielskość na północy”. Gdzie królują lasy, stawy, gaje i najpiękniejsze łąki. Gdzie wielonarodowe i wielokulturowe dziedzictwo jest dumą obecnych mieszkańców gminy, inspiracją do wzbogacania swojej małej ojczyzny własną wyobraźnią i pracą, dla zadowolenia odwiedzających ją turystów. W gminie Mysłakowice położonej między Karkonoszami i Rudawami Janowickimi, w widłach rzeki Łomnicy, Jedlicy i Bobru, wśród wzgórz cudownie wkomponowane w przyrodę zamki i pałace stanowią unikalne zespoły parkowo-pałacowe tworząc niezwykle cenny historyczny krajobraz kulturowy.

Przepiękny krajobraz, dobrze rozwinięta baza turystyczna ( około 1000 miejsc noclegowych ), szlaki turystyczne, ścieżki rowerowe, możliwość uprawiania wspinaczki skałkowej to tylko niektóre dodatkowe atuty potwierdzające atrakcyjność tej okolicy. Niewątpliwą atrakcją gminy Mysłakowice są również domy tyrolskie, z bogato zdobionymi balkonami. Stanowią unikalny, oryginalny i jedyny w Polsce typ architektury drewnianej, przez co są świetną wizytówką dla turystów i przyjezdnych gości odwiedzających Mysłakowice.


Pałac w Mysłakowicach

Mysłakowice to duża wieś o charakterze turystyczno –przemysłowym położoną nad Łomnicą, u stóp Wzgórz Łomnickich w Kotlinie Jeleniogórskiej. Miejscowość jest siedzibą władz gminy w skład której wchodzi 11 wsi. Do największych atrakcji a zarazem najcenniejszych zabytków Mysłakowic należy pałac królewski usytuowany nad rzeką Łomnicą,otoczony rozległym parkiem. Początki budowy dzisiejszego pałacu należy umiejscowić w XVIII wieku. Maximilian Leopold von Reibnitz zlecił w 1751 roku przebudowę pałacu w stylu barokowym. Powstała budowla dwukondygnacyjna, trójskrzydłowa, pokryta mansardowym dachem. W roku 1816 Mysłakowice stały się własnością feldmarszałka Prus hrabiego Augusta Neidhardta von Gneisenau, który wkrótce po nabyciu posiadłości przystąpił do modernizacji pałacu, powierzając funkcję inspektora budowlanego malarzowi i architektowi Karlowi Raabemu. W wyniku modernizacji, pałac powiększył się, nabrał okazałości, a dzięki dobudowaniu oszklonej oranżerii i tarasu harmonijnie łączył się z otaczającym go krajobrazem. Jesienią 1832 r. od potomków hrabiego, wieś kupił sam król pruski Fryderyk Wilhelm III i przeznaczył na letnia rezydencję. Zaraz po nabyciu wsi na nowo urządzono i umeblowano pałac królewski. W roku1833 na polecenie króla, Józef Lenne rozpoczął tworzenie parku krajobrazowego wokół pałacu, w 1835 r. wybudowano most na rzece Łomnica, a w 1839 r. rozpoczęto budowę kościoła, którego wejście główne ozdobiły niebawem dwie pompejańskie kolumny, dar króla Neapolu dla Fryderyka Wilhelma III. Po śmierci króla Fryderyka Wilhelma III na tron wstąpił jego syn Fryderyk Wilhelm IV. Stał się on właścicielem majątku i po odkupieniu pałacu od swojej macochy zdecydował się na całkowitą przebudowę pałacu w stylu neogotyckim. Już wkrótce powstały plany przebudowy, których autorem był architekt Friedrich August Stüler, któremu w dużej mierze budowla zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd. Od roku 1951 w pałacu dzieła szkoła. W roku 1980 pałac został wpisany na listę zabytków chronionych. Z czasów, kiedy mieszkali tutaj monarchowie zachował się zewnętrzny charakter budowli, podczas gdy daleko idącym i jak się zdaje nieodwracalnym zmianom uległ podział pomieszczeń i ich wystrój. Obecnie właścicielem pałacu, a w ostatnich latach także restauratorem parku jest gmina Mysłakowice.


Pałac Bukowiec

Bukowiec, to duża wieś w gminie Mysłakowice oddalona o około 10 km od Jeleniej Góry. Miejscowość chlubi sie cennymi, licznymi oraz zróżnicowanymi zespołami zabytków. W szczególności godny polecenia jest zespół pałacowy oraz pozostałości po przypałacowym parku, wraz z wieloma zabytkami, stawami oraz starymi okazami drzew. Istnienie Bukowca zostało po raz pierwszy zapisane w roku 1305 w dokumentach poświadczających opłaty jakie wieś wnosiła na rzecz wrocławskiego biskupstwa. Okres świetności pałacu , a także całego Bukowca zaczyna się w 1785 roku, kiedy majątek kupuje hrabia Friedrich Wilhelm von Reden, który jest niewątpliwie postacią wybitną, a przy tym człowiekiem niesłychanie aktywnym i gospodarnym. Podobnymi walorami ducha i umysłu obdarzona została także jego małżonka, hrabina Fryderyka von Reden młodsza od męża 22 lata. To dzięki działaniom Redenów, daleko wykraczajacym poza ówczesne metody zarządzania majątkiem ziemskim, pałac i wieś Bukowiec przeżywają okres gwałtownego rozkwitu. Redenowie nie tylko przebudowują pałac w stylu klasycystycznym, ale równocześnie zakładają wspanialy park krajobrazowy, gdzie wznoszone są liczne tarasy widowowe i budowle, z których wiele (chociaż w nienajlepszym stanie) zachowało się do czasów współczesnych.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej pałac w Bukowcu przechodził rozmaite koleje losu, które w niekorzystny sposób odbijały sie na wnętrzach i otoczeniu rezydencji. W ostatnich latach XX wieku gospodarzem obiektu został Związek Gmin Karkonoskich, który w zabytku uruchomił swoje biura. Od tego czasu zabytek i otacząjący go park poddane zostały intensywnym zabiegom konserwatorskim, które prowadzone są do dnia dzisiejszego.


Pałac Łomnica

Początki zamku w Dolnej Łomnicy nie są znane. Najprawdopodobniej istniała w tym miejscu wcześniejsza budowla renesansowa, która w późniejszym czasie została rozbudowana w dzisiejszy pałac, stanowiący obok Domu Wdowy jedną z największych atrakcji turystycznych miejscowości. Pod koniec XVII wieku łomnicki majątek objął cesarsko-austriacki podpułkownik Matthias de Thomagnini. Na potrzeby jego rodziny, w roku 1720 wzniesiono w tym miejscu barokowy pałac. Jako projektanta rezydencji wymienia się znanego na Śląsku architekta Martina Frantza, budowniczego m.in. kościoła Łaski w Jeleniej Górze. Pod koniec lat trzydziestych XVIII wieku majątek nabył zamożny i poważany jeleniogórski kupiec Christian Mentzel, a następnie odziedziczył go jego syn Christian Gottfried, który przeprowadził renowacje obiektu zakładając jednocześnie wokół pałacu park dostępny dla publiczności. W roku 1800 Christian Gottfried wzniósł obok istniejącego pałacu, nowy – klasycystyczny, który nazwano Domem Wdowy. Był on przeznaczony dla sędziwych seniorek rodu, a nazwa nadana budowli na początku XIX wieku utrzymała się do dziś. W roku 1835 posiadłość nabył Gustaw Ernst von Küster, pruski dyplomata przy dworze sycylijskim. Z inicjatywy nowego właściciela pałac przebudowano, nadając mu zachowaną do dziś – z niewielkimi zmianami – postać. Autorem przebudowy był architekt Albert Tollberg, który pozbywając się większości barokowych detali i sztukaterii, nadał budowli cechy modnego wówczas stylu – biedermeieru. Kubatura przejrzyście podzielonej rezydencji została w trakcie przebudowy zachowana. Barokowe sztukaterie zewnętrzne, szczególnie zaś naczółki zewnętrzne i kilka gzymsów zostało usuniętych, wbudowano natomiast okiennice i podzielono hol wejściowy dwiema kolumnami doryckimi. Niewątpliwego uroku budowli nadają fantazyjne dachy-hełmy wieńczące dwa, wysunięte mocno do przodu przed frontową elewację, ryzality, przypominające nieco alkierze. W latach 1843-1847 pałac otoczono nowym założeniem parkowym. Charakteryzowało się ono dużą liczbą budowli parkowych i nasadzeń kwiatowych w bliskim sąsiedztwie pałaców. W górę rzeki Bóbr wykreowano natomiast swobodną kompozycję krajobrazową.


Pałac Dębowy w Karpnikach

Zbudowany jako dom myśliwski, przepięknie wkomponowany w okalający go park, usytuowany poza obrębem wsi Karpniki, u podnóża Gór Sokolich, oddalony o kilkaset metrów od głównej drogi przecinającej wieś „Eichenschloss" już na pierwszy rzut oka bardziej przypomina mały pałac aniżeli dom myśliwski. Wybudowany w roku 1875 przez berlińską firmę budowlaną architektów Hermana Ende i Wilhelma Böckmana, twórców siedziby japońskiego Ministerstwa Sprawiedliwości w Tokio i budynku Landeshaus w Gdańsku oraz wielu reprezentacyjnych budynków i rezydencji w Berlinie, Gdańsku i innych miastach europejskich, Pałac Dębowy stanowi, dzięki swemu położeniu i formie, unikatowe dzieło architektury XIX wieku. Rezydencja, otoczona została pięknym parkiem, który rozpoczęto realizować po 1878 roku. Wykorzystano wówczas istniejące warunki terenowe, zastane zadrzewienie i podmokle polany leśne. W najbliższym otoczeniu willi wprowadzono do istniejącego drzewostanu nowe gatunki drzew, przeważnie aklimatyzowane iglaki i ozdobne krzewy, takie jak rododendrony i magnolie. W stawie rosły różnorakie lilie. Przed budynkiem założono ogród botaniczny z egzotycznymi kwiatami oraz ogród skalny. Większość bardzo wyrośniętych teraz drzew pochodzi z Ameryki Płn., Japonii i Wschodniej Azji. Pałac jest budowlą trójkondygnacyjną o zróżnicowanej bryle, murowaną z cegły, z wysokimi spadzistymi dachami. Sylwetkę wzbogacają ponadto ustawiona prostokątnie wieża, ryzalit i wykusz. Willi nadano formę eklektyczną. Wnętrze wzbudza podziw z uwagi na wysoką staranność i rzemieślniczą jakość. Początkowo wnętrze nie miało charakteru myśliwskiego. Dopiero później jadalnia na parterze została przekształcona na sale myśliwską z dominującymi motywami myśliwskimi na tkaninach osłaniających ściany. W oknach są zachowane oryginalne, malowane witraże. Po drugiej stronie budynku zachowały się kominki i duże lustro. Stropy posiadają bogato wyprofilowane belki o układzie kasetonowym. W holu niedawno odsłonięto ornamentowane malarstwo ścienne. Z tarasu można podziwiać pałacowy park.


Pałac Wojanów

Pałac w Wojanowie usytuowany jest w zachodniej części wsi. Na północ od rezydencji rozciąga się park krajobrazowy, którego zachodnią granicę stanowi rzeka Bóbr, oddzielająca zespół pałacowo-parkowy w Łomnicy Dolnej. Pałac jest budowlą trzykondygnacyjną założoną na rzucie prostokąta, z czterema narożnymi, cylindrycznymi wieżami oraz wysokim ryzalitem mieszczącym klatkę schodową na osi elewacji frontowej. Korpus pałacu nakryto wysokim, trzykondygnacjowym dachem czterospadowym, zaś narożne wieże zwieńczono lejkowatymi hełmami. Klatka schodowa w elewacji frontowej otrzymała płaski dach, na którym umieszczono widokowy taras. Rezydencja utrzymana jest w stylu neogotyku angielskiego. Po obu stronach pałacu wzniesiono oranżerie połączone z nim krytymi przejściami. Szczególny charakter elewacji frontowej pałacu nadaje podwójny portal. Dwa półkoliście zamknięte otwory wejściowe ujęto w kamienne, proste obramienia złożone z filarów wspartych na cokołach ze stylizowanymi głowicami dźwigającymi prostą archiwoltę i fryz belkowania ozdobiony szeregiem herbów. Kolumienki te są ustawione po bokach otworów wejściowych. Korpus flankowany jest przez wspomniane dwie oranżerie, które założone na planie prostokątów, mają dwu i trzyosiowe elewacje, skromniejsze od dziedzińca i bogatsze od ogrodu. W oknach elewacji ogrodowej oraz oknach oranżerii i ich łączników zachowała się częściowo neogotycka stolarka okienna, natomiast pozostałe obramienia są siedemnastowieczne. W roku 1835 pałac został przebudowany na rezydencję księżniczki Luizy Niderlandzkiej w modnym wówczas duchu romantyzmu bez dokonywania istotnych zmian w bryle budynku. Wówczas to stary dwór otrzymał nowe oblicze przez nadanie mu cech neogotyku angielskiego. Świadomie wykorzystano nie tylko bryłę starszego dworu, ale i pozostałości dawnego wystroju elewacji frontowej. Ostatnia przebudowa pałacu miała miejsce w roku 1906, kiedy znacznie zmienione wnętrza utraciły swój pierwotny wystrój.


Zamek Karpniki

Pierwotne założenie obronne w Karpnikach wzniesiono w XIV wieku prawdopodobnie z inicjatywy rycerza Czirna. Było ono nieregularne i składało się z budynku mieszkalnego oraz narożnej cylindrycznej wieży. Już w XV wieku założenie zostało uzupełnione przez „warowny dom” czyli masywną wieżę obronną i mury otoczone fosą. W ostatnich latach XV wieku niewielką budowlę powiększył Kacper Schaffgotsch. Składała się ona wówczas z wieży oraz dwóch budynków, które połączone murami tworzyły dziedziniec. Całość usytuowana była na otoczonej fosą sztucznej wyspie. Posiadłość znajdowała się w posiadaniu Schaffgotschów do roku 1580 kiedy Adam Schaffgotsch sprzedał Karpniki Melchiorowi Friedrichowi baronowi von Kanitz und Talowitz. Nowy właściciel rozpoczął całkowitą przebudowę zamku w stylu renesansowym i choć w 1593 zamek ucierpiał od uderzenia pioruna, prace budowlane ukończono. Podczas przebudowy z przełomu XVI/XVII stulecia wzniesiono nowe skrzydła, odnowiono wieżę, fosę otoczono murami i zmodernizowano wnętrza. Zakończenie prac przypadło na rok 1603, o czym świadczy data na jednym z istniejących do dziś portali. Rok wcześniej wzniesiono głowny budynek mieszkalny. Między rozbudową renesansową, a neogotycką dokonano pomniejszych przekształceń m.in. wieża otrzymała barokowy hełm, a w XVIII wieku zamkowy czworobok podwyższono o jedną kondygnację. W roku 1822 kupił zamek dla siebie oraz żony Marianny książę Wilhelm von Hohenzollern, brat króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III i wkrótce zlecił jego przebudowę w stylu neogotyku angielskiego. Projekt prac przygotował oraz kierował nimi wybitny niemiecki architekt Friedrich August Stuler.. Zmiany rozpoczęto od założenia romantycznego ogrodu w stylu angielskim. Postawiono w nim różnorodne budowle, takie jak Chata Marianny, cieplarnia i szwajcarski domek. W południowej części parku stanął pomnik Archanioła Michała, upamiętniający Leopolda, brata księżnej. Nie zapomniano o krajobrazie, w którym dominowały Sokoliki; u ich stóp powstał w roku 1824 Domek Myśliwski księcia Wilhelma, a w osiem lat później na górskim szczycie został ustawiony monumentalny krzyż żeliwny, tak zwany Krzyż Marianny, dzieło rzeźbiarza Krystiana Daniela Raucha. Sam zamek stal się muzealną siedziba licznych dzieł sztuki, powiększoną o wschodnioazjatyckie zbiory brata Wilhelma, księcia Waldemara.


Domy Tyrolskie

Zachowane w dobrym stanie domy tyrolskie stanowią unikatowy i oryginalny typ architektury drewnianej. Budowa domów w osadzie Erdmannsdorf-Zillerthal rozpoczęła się od budowy tzw. „domu próbnego” w stylu zbliżonym do tyrolskiego, następnie po spaleniu, w jego miejscu postawiono „gospodę tyrolską” (obecnie „Restauracja pod kasztanami” ). Kolejne domy tyrolskie różniły się wielkością, pod względem formy były w zasadzie bardzo do siebie podobne. Wzorcowe gospodarstwo tyrolskie składało się z jednego jedno lub dwupiętrowego budynku (tzw. „Streckof”) na planie prostokąta, pokryte popularnym na Śląsku dachem grzbietowym. Budynek składał się z części mieszkalnej, stajni i stodoły, niektóre domy posiadały jeszcze rampę wokół górnego piętra stodoły. Część mieszkalna wykonana była z drewnianych bali, otoczona gankiem i zakończona głęboko opadającym dachem. Najbardziej charakterystyczne dla domów tyrolskich są drewniane balkony, wsparte na bogato zdobionych wspornikach. Balustrady balkonów są bogato profilowane, a w dekoracjach balkonów odminują motywy roślinne, np. w kształcie rozwiniętego kielicha tulipana lub lilii. Prostsze balustrady są zdobione ornamentem geometrycznym, złożonym z motywów serca, kwadratu, gwiazdy, czy trójliścia. Dół balustrady to najczęściej grzebień wycięty w jaskółczy ogon. Na uwagę zasługuje domu należącego niegdyś do cieśli Johannesa Lublassera, na którego balkonie po dziś dzień widnieje napis: w języku niemieckim „Błogosław Boże króla Wilhelma III”. Wyposażenie wnętrza domu tyrolskiego było najczęściej skromne, ale centralną cześć powierzchni mieszkalnej zawsze zajmował murowany piec. W latach 1838-1840 wybudowano 56 domów tyrolskich w Mysłakowicach oraz pobliskiej Sosnówce. Na pamiątkę doliny w Austrii, którą Tyrolczycy musieli opuścić w 1837 roku, swoją nową osadę w Mysłakowicach nazwali Zillerthal.


Kościół ewangelicki

Do rejestru zabytków w Mysłakowicach wpisano między innymi: kościół ewangelicki, obecnie parafialny rzymsko-katolicki p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa Po zakupieniu pałacu przez króla F. Wilhelma III, jego pierwszą budowlą miał być kościół, a przy nim dom parafialny, szkoła i dom dla nauczyciela. Do tej pory wierni tak katolicy jak i ewangelicy uczęszczali do kościołów w Łomnicy. Projekt opracował architekt K. Schinkel a prace nadzorował minister von Rother. Kamień węgielny położono 12.09.1836 r. w obecności brata królewskiego Wilhelma z Karpnik. Prace postępowały bardzo szybko, aż 8.06.1838 r. nastąpiła katastrofa budowlana – zawaliła się wieża kościelna. Pod gruzami zginęło 10 robotników. Winnych katastrofy pozbawiono wykonywania zawodu. Król nakazał zbudować kościół od nowa, tym razem większy gdyż przybyło wiernych z Tyrolu. Kościół został poświęcony 8.12.1840 r. w obecności ministra Rothera. Niestety, stary król już nie doczekał tej wspaniałej uroczystości. Jego syn F. Wilhelm IV, polecił zmienić zakończenie wieży na spiczaste i tak podniesiono ją do 50 m w 1858 r. Organy wykonał w 1840 r. mistrz K. Buckow, dzwony odlał ludwisarz Siefert z Jeleniej Góry, był to dar królowej Elżbiety. Przed kościołem ustawiono krzyż poświęcony fundatorowi tj. Wilhelmowi III. U podstawy krzyża znajdował się medalion z głową króla a po bokach znajdowali się dwaj chłopcy, Tyrolczyk i Ślązak. Dnia 18.09.1946 r. kościół przekazano w użytkowanie parafii w Łomnicy jako filialny a 15.07.1957 r. ks. bp Bolesław Kominek utworzył oddzielną parafię w Mysłakowicach pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa.


Park w Mysłakowicach

Warto wybrać się na spacer po parku okalającym pałac. Powierzchnia parku wynosi ok. 13 hektarów, a w jego obrębie można podziwiać wspaniałe pomniki przyrody oraz malowniczo usytuowany staw. Ciekawostką jest, że brama znajdująca się na terenie parku została skonstruowana ze szczęk wieloryba. Pierwotnie została ufundowana przez Wilhelma IV. W latach osiemdziesiątych XX (20) wieku została zdewastowana, a w 2014 roku ze stawu znajdującego się tuż obok wyłowiono oryginalne szczątki i dokonano rekonstrukcji.


Kolumny z Pompei

Najcenniejszym fragmentem kościoła są dwie kolumny marmurowe, które przywieziono z Italii z miasta Pompeja, które zostało zalane przez wulkan. Kolumny te podtrzymują przedsionek – wejście do kościoła. Ofiarował je królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi III, król Neapolu. Kolumny mają się dobrze i stoją do dzisiaj.


Centrum "Kolorowa" - Karpacz

Atrakcją szczególnie polecaną dla osób chcących przeżyć ekscytujące chwile, jest centrum "Kolorowa"A. To tam znajduje się tor saneczkowy oraz całorocznie działający alpine coaster. Tor saneczkowy czynny jest porą letnią, a długość zjazdu to ponad 1000 m. Całoroczny Alpejski Tor Bobslejowy natomiast ma około 800 m długości zjazdu. Centrum Kolorowa służy także najmłodszym uczestnikom wypraw górskich. Z myślą o nich przygotowane są trzy trampoliny oraz inne godne uwagi atrakcje.


Świątynia Wang - Karpacz

Świątynia Wang to ewangelicki kościół parafialny w Karpaczu, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem o tej samej nazwie w Norwegii. Kościół został zbudowany z sosnowych bali w miejscowości Vang w południowej Norwegii, na przełomie XII i XIII w. Powstał jako jeden z ok. tysiąca (przetrwało kilkadziesiąt) norweskich kościołów klepkowych (słupowych). Uważany jest za najstarszy drewniany kościół w Polsce.


Miejskie Muzeum Zabawek - Karpacz

Jest w Karpaczu takie miejsce, gdzie dorośli powracają wspomnieniami w świat dzieciństwa a dzieci mogą ujrzeć świat dorosłych zaklęty w miniaturze. Tutaj na twarzach dorosłych często gości uśmiech a na twarzach dzieci radość. Tym miejscem jest niewielkie ale urokliwe Miejskie Muzeum Zabawek stworzone w 1995 roku z kolekcji Henryka Tomaszewskiego - słynnego mima i założyciela Teatru Pantomimy Wrocławskiej.


Western City - Ściegny

Western City – Miasto Prawdziwych Kowbojów w Ściegnach koło Karpacza to jedno z najbardziej atrakcyjnych turystycznie miejsc w regionie jeleniogórskim. Jego atrakcyjność polega nie tylko na specyfice tego miejsca, na oryginalności tej formy rozrywki, lecz przede wszystkim na niepowtarzalności gwarantowanych gościom przeżyć. Każdy może tutaj przenieść się w czasie do świata szeryfów, rewolwerowców i poszukiwaczy złota. Przekraczając bramę Western City odkrywamy Dziki Zachód.


Dinopark - Szklarska Poręba

Tropem dinozaurów przejdź z nami przez 500 mln lat historii ziemi. Rekonstrukcje kilkudziesięciu dinozaurów naturalnej wielkości rozmieszczone wśród skał i wzgórz na terenie olbrzymiego lasu o powierzchni 15 boisk piłkarskich. W naszym miasteczku Flinstonów można nabyć jedyne w swoim rodzaju kamienne pieniążki – DINO. Dino Park to doskonałe miejsce rodzinnej przygody dla dzieci, młodzieży, rodziców i dziadków łączące edukację, rekreację i odpoczynek.


Trasy biegowe - Jakuszyce

Trasy biegowe w Jakuszycach to doskonałe warunki do uprawiania narciarstwa biegowego dla amatorów i wyczynowców. Dzięki doskonałym warunkom klimatycznym pokrywa śnieżna zalega grubą warstwą do późnej wiosny. Od lat na terenie ośrodka rozgrywana jest znana wśród miłośników narciarstwa biegowego impreza sportowa - Bieg Piastów. Ośrodek Narciarstwa Biegowego "Jakuszyce" oferuje trasy biegowe o różnym stopniu trudności. Większość tras położona jest w Górach Izerskich na terenie Nadleśnictwa Szklarska Poręba i częściowo Nadleśnictwa Świeradów Zdrój.


Park Miniatur Zabytków Dolnego Śląska - Kowary

W Kowarach, na terenie fabryki dywanów, powstał Park Miniatur Zabytków Dolnego Śląska. Celem tego przedsięwzięcia jest stworzenie atrakcji turystycznej, jak również centrum informacyjnego euroregionu. Odwiedzający ten Park mają możliwość zapoznania się z obiektami zabytkowymi takimi jak pałace, klasztory, kościoły, starówki miast dolnośląskich itp., odwzorowanymi dokładnie w skali 1:25. Informacje oprowadzających, jak również opisy przeszłości obiektów, zaznajamiają zwiedzających z ich walorami historycznymi. Modele te są wykonane najnowszymi metodami technicznymi, z materiałów odpornych na oddziaływanie warunków atmosferycznych, co umożliwia wystawianie tych modeli w parkowym otoczeniu.


Sztolnie - Kowary

Zapraszamy na wyjątkową wędrówkę w Podziemiach Sztolni Kowary. W towarzystwie przewodnika podążycie tajemniczą i magiczną ścieżką odkrycia przez XII-wiecznych Gwarków – Walonów rud żelaza i innych cennych kruszców. Usłyszycie także przez długie lata ściśle tajną historię uranu wydobywanego przez Związek Radziecki w Polsce. Zobaczycie bogactwo ekspozycji związanych zarówno z geologią Sudetów jak i górniczymi technikami wydobycia.


Ruiny Zamku Chojnik - Sobieszów

Zamek Chojnik zbudowany został "wzorcowo" na szczycie wyniosłej góry (627 metrów n.p.m.) o stromych zboczach tworzących z trzech stron urwiska opadające w dół wysokimi na ponad 100 metrów pionowymi ścianami, co zapewniało mu świetne warunki obronne. Ruiny zamku Chojnik należą bez wątpienia do najbardziej znanych i najpiękniejszych na całym Dolnym Śląsku. Do dzisiaj zachowały się w zakonserwowanej (w latach 60-ych XX wieku) formie ściany zamku wysokiego z cylindryczną wieżą, a także dwa pierścienie murów obwodowych z renesansową attyką, skorupy budynków mieszkalnych oraz relikty urządzeń inżynieryjnych i obronnych.


Kolorowe Jeziorka - Wieściszowice

Kolorowe Jeziorka - jedno z piękniejszych miejsc Rudawskiego Parku Krajobrazowego. Położone są na północnym zboczu Wielkiej Kopy w pobliżu miejscowości Wieściszowice. Na tym terenie rozmieszczone są trzy jeziorka: purpurowe, błękitne i zielone. Niesamowite zabarwienie wody jeziorek stwarza wręcz bajkowy nastrój. Kolor wód jest związany z występowaniem różnych związków chemicznych.


Źródła tekstów: www.mysaakowice.pl, www.24jgora.pl